ΣΗΜΑΙΑ

Η σημαία της Ιταλίας συχνά αναφέρεται στα ιταλικά ως “il Tricolore” ” (τρίχρωμη) (στα αγγλικά: “the Tricolour”).Είναι τρίχρωμη σημαία, με τρεις ίσες κάθετες λωρίδες, χρώματος πράσινου, λευκού και κόκκινου, εθνικών χρωμάτων της Ιταλίας, με το πράσινο στην πλευρά του κονταριού, όπως ορίζεται από το άρθρο 12 του Συντάγματος της Ιταλικής Δημοκρατίας. Η Ιταλική σημαία είναι ίδια με τη Γαλλική με τη μόνη διαφορά ότι έχει πράσινο χρώμα αντί για μπλε. Υιοθετήθηκε στις 18⁷ Ιουνίου 1946.

ΓΛΩΣΣΑ

Τα ιταλικά είναι λατινογενής γλώσσα της οικογένεια ς των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών. Τα ιταλικά είναι η πιο κοντινή στα Λατινικά εθνική γλώσσα και είναι επίσημη γλώσσα στην Ιταλία, την Ελβετία, το Σαν Μαρίνο και το Βατικανό. Τα ιταλικά είναι σημαντική Ευρωπαϊκή γλώσσα, καθώς είναι μια από τις επίσημες γλώσσες του Οργανισμού Ασφαλείας και Συνεργασίας της Ευρώπης και μια από τις γλώσσες εργασίας του Συμβουλίου της Ευρώπης. Είναι η δεύτερη πιο διαδεδομένη μητρική γλώσσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση με 67 εκατομμύρια ομιλητές (15% του πληθυσμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης) και ομιλείται ως δεύτερη γλώσσα από 13.4 εκατομμύρια Ευρωπαίους πολίτες (3%). Τα ιταλικά είναι γνωστά ως η γλώσσα της μουσικής, χάρη στη χρήση τους στη μουσική ορολογία και όπερα.

ΙΣΤΟΡΙΑ

Χάρη στην κεντρική γεωγραφική της θέση στη Νότια Ευρώπη και τη Μεσόγειο, η Ιταλία ιστορικά είναι σπίτι σε μυριάδες λαούς και κουλτούρες (Ινδο-Ευρωπαϊκοί Ιταλικοί λαοί, Φοίνικες, Καρχηδόνιοι, Έλληνες, Ετρούσκοι, Κέλτες). Η Ρωμαϊκή Δημοκρατία αρχικά κατέκτησε και αφομοίωσε τους γείτονές της στην Ιταλική χερσόνησο, τελικά διευρύνοντας και κατακτώντας μέρη της Ευρώπης, της Βόρειας Αφρικής και της Ασίας. Μέχρι τον 1ο αιώνα π.Χ. η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε αναδυθεί ως η κυρίαρχη δύναμη στη λεκάνη της Μεσογείου και έγινε κορυφαίο πολιτιστικό, πολιτικό και θρησκευτικό κέντρο. Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων του Μεσαίωνα, η Ιταλία άντεξε την πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και των βαρβαρικών εισβολών, αλλά μέχρι τον 11ο αιώνα, πολλές ανταγωνιστικές πόλεις-κράτη, κυρίως στις βόρειες και κεντρικές περιοχές της Ιταλίας, έφτασαν σε σπουδαία ευημερία μέσω του εμπορίου, θέτοντας τις βάσεις για τον σύγχρονο καπιταλισμό. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, οι Ιταλοί εξερευνητές ανακάλυψαν νέες διαδρομές για την Άπω Ανατολή και το Νέο Κόσμο, βοηθώντας να ξεκινήσει η Ευρωπαϊκή Εποχή της Ανακάλυψης.

Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, ο αυξανόμενος Ιταλικός εθνικισμός και τα καλέσματα για ανεξαρτησία από το εξωτερικό, οδήγησαν σε μια περίοδο επαναστατικών πολιτικών αναταραχών. Έπειτα από αιώνες ξένης κυριαρχίας και πολιτικού διχασμού, η Ιταλία ενώθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά το 1861, καθιστώντας το Βασίλειο της Ιταλίας σπουδαία δύναμη. Από τα τέλη του 19ου έως τις αρχές του 20ου αιώνα, η Ιταλία βιομηχανοποιήθηκε γρήγορα, κυρίως στα βόρεια και απέκτησε μια αποικιοκρατική αυτοκρατορία, ενώ ο νότος παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό φτωχός και αποκλείστηκε από τη βιομηχανοποίηση, γεγονός το οποίο πυροδότησε μια εκτεταμένη και σημαντική διασπορά. Παρόλο που ήταν μια από τις τέσσερις βασικές συμμαχικές δυνάμεις στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ιταλία μπήκε σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης και κοινωνικών αναταραχών, το οποίο οδήγησε στην άνοδο της Ιταλικής Φασιστικής δικτατορίας το 1922. Η συμμετοχή στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο στην πλευρά του Άξονα κατέληξε σε στρατιωτική ήττα, οικονομική καταστροφή και τον Ιταλικό Εμφύλιο πόλεμο. Μετά την απελευθέρωση της Ιταλίας και την άνοδο της Ιταλικής Αντίστασης, η χώρα κατέλυσε τη μοναρχία, εγκαθίδρυσε ένα δημοκρατικό καθεστώς, γνώρισε μια παρατεταμένη οικονομική άνθιση και έγινε μια ιδιαίτερα ανεπτυγμένη χώρα. Σήμερα, η Ιταλία θεωρείται μια από τις πιο ανεπτυγμένες πολιτιστικά και οικονομικά χώρες του κόσμου.

ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ

Η Ιταλία βρίσκεται στην νότια Ευρώπη και αποτελείται από την Ιταλική Χερσόνησο η οποία έχει σχήμα μπότας, τη νότια πλευρά των Άλπεων, την μεγάλη πεδιάδα του ποταμού Πάδου και μερικά νησιά συμπεριλαμβανομένης της Σικελίας και της Σαρδηνίας. Η Κορσική, παρότι ανήκει στην γεωγραφική περιοχή της Ιταλίας , αποτελεί κομμάτι της Γαλλίας από το 1769. Η Ιταλία είναι χώρα του Βόρειου Ημισφαιρίου. Η συνολική της έκταση είναι 301.340 χλμ², εκ των οποίων τα 294.140 χλμ² είναι γη και τα 7.200 χλμ² είναι νερό. Η Ιταλία συνορεύει με την Ελβετία (698 χλμ.), τη Γαλλία (476 χλμ.) την Αυστρία (404 χλμ.) και τη Σλοβενία (218 χλμ.) . Ο Άγιος Μαρίνος (37 χλμ.) και το Βατικανό (3,4 χλμ.) αποτελούν περίκλειστα κράτη. Συμπεριλαμβανομένων των νησιών, η Ιταλία έχει ακτογραμμή 7.600 χλμ. στην Αδριατική Θάλασσα, το Ιόνιο Πέλαγος, την Τυρηνική Θάλασσα, τη Λιγουρική Θάλασσα, τη Θάλασσα της Σαρδηνίας και τα Στενά της Σικελίας.

ΦΑΓΗΤΟ

Ακολουθούν 10 ιταλικά πιάτα που πρέπει να δοκιμάσετε:

• Μακαρονάδα και Πίτσα
• Αραντσίνι (γεμιστές ριζόμπαλες)
• Λαζάνια
• Οσομπούκο αλά Μιλανέζε (τρυφερό μοσχαρίσιο κότσι που σιγοβράζει σε λευκό κρασί και σερβίρεται με ποικιλία λαχανικών)
• Προσούτο
• Ριμπολίτα (ξαναβρασμένα απομεινάρια φαγητού, θεωρείται παραδοσιακά το φαγητό των φτωχών)
• Σαλτιμπόκα (φέτες μοσχαριού, συνοδευμένες από αλμυρό προσούτο και φύλλα μυρωδικών)
• Παγωτό
• Τορόνε (κρεμώδες και κολλώδες, φτιάχνεται με συστατικά όπως μέλι, ασπράδια αυγών, καβουρδισμένους ξηρούς καρπούς και ξύσμα λεμονιού)
• Τιραμισού

ΜΟΥΣΙΚΗ

Η μουσική της Ιταλίας παραδοσιακά είναι ένας από τους δείκτες πολιτισμού της Ιταλικής εθνικής ταυτότητας και έχει σημαντική θέση στην κοινωνία και την πολιτική. Η Ιταλική μουσική καινοτομία – στη μουσική κλίμακα, την αρμονία, τη σημειογραφία και το θέατρο – επέτρεψε την ανάπτυξη της όπερας, στα τέλη του 16ου αιώνα . Πέρα από αυτό, υπάρχουν επίσης εισαγόμενα είδη, όπως τζαζ, ροκ και χιπ χοπ από την Αμερική. Η Ιταλία είναι επίσης σημαντική χώρα στην ανάπτυξη της ντίσκο και της ηλεκτρονικής μουσικής, με την Ιταλική ντίσκο να αποτελεί ένα από τα πρώτα είδη ηλεκτρονικού χορού.

Τα πιο σημαντικά μνημεία και οι πιο διάσημες φυσικές ομορφιές

To Κολοσσαίο είναι ένα οβάλ αμφιθέατρο στο κέντρο της Ρώμης, στην Ιταλία, ακριβώς ανατολικά από τη Ρωμαϊκή Αγορά. Είναι το μεγαλύτερο αρχαίο αμφιθέατρο που έχει χτιστεί ποτέ και είναι ακόμη το μεγαλύτερο αμφιθέατρο στον κόσμο σήμερα, παρά την ηλικία του. Η κατασκευή του άρχισε την εποχή του Βεσπασιανού το 72 μ.Χ. και ολοκληρώθηκε το 80 μ.Χ όταν ήταν αυτοκράτορας ο Τίτος. Επιπλέον μετατροπές έγιναν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Δομιτιανού (81-96μ.Χ.) Οι τρεις αυτοκράτορες που χρηματοδότησαν τις εργασίες είναι γνωστοί ως η Δυναστεία του Φλάβιου και το αμφιθέατρο ονομάστηκε Αμφιθέατρο των Φλαβίων, από το όνομα της δυναστείας των αυτοκρατόρων που το έκτισαν.

Το Κολοσσαίο μπορούσε να χωρέσει 65.000 θεατές. Οι διαστάσεις του ήταν κολοσσιαίες: 156 x 188 μέτρα, το ύψος του έφτανε τα 48 μέτρα και είχε 4 ορόφους. Χρησιμοποιούνταν για μονομαχίες και δημόσια θεάματα που περιλάμβαναν κυνήγι ζώων, εκτελέσεις, αναπαραστάσεις διάσημων μαχών και ναυμαχιών και θέατρο βασισμένο στη Ρωμαϊκή μυθολογία, αλλά και μαρτύρια χριστιανών. Παρόλο που ουσιαστικά γκρεμίστηκε από σεισμούς, το Κολοσσαίο είναι ακόμη ένα εικονικό σύμβολο της Ρωμαϊκής Κυριαρχίας και συμπεριλαμβάνεται στη λίστα με τα 7 νέα θαύματα του Κόσμου. Το Κολοσσαίο επίσης απεικονίζεται στην Ιταλική εκδοχή του 5λεπτου κέρματος του Ευρώ.

Το Βατικανόεπίσημα το κράτος του Βατικανού, είναι μια ανεξάρτητη πόλη-κράτος που βρίσκεται στη δυτική πλευρά της πόλης της Ρώμης, στην Ιταλία. Το Βατικανό έγινε ανεξάρτητο από την Ιταλία με τη Συνθήκη του Λατερανού (1929). Με έκταση 49 εκτάρια (0,44 τετρ. χλμ.) και πληθυσμό περίπου 825 κατοίκους, χαρακτηρίζεται ως το μικρότερο ανεξάρτητο κράτος στον κόσμο, ως προς την έκτασή του και τον πληθυσμό του. Μέσα στο Βατικανό, υπάρχουν θρησκευτικά και πολιτιστικά μνημεία, όπως η Βασιλική του Αγίου Πέτρου, η Καπέλα Σιστίνα και τα Μουσεία του Βατικανού, όπου βρίσκονται μερικοί από τους πιο διάσημους πίνακες και αγάλματα του κόσμου.

To Μεγάλο Κανάλι είναι το πλατύτερο κανάλι της Βενετίαςστην Ιταλία και σχηματίζει μία από τις κυριότερες αρτηρίες νερού στην πόλη. Η μια άκρη του καναλιού οδηγεί στη λιμνοθάλασσα κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό στη Σάντα Λουτσία και η άλλη στη λεκάνη στην πλατεία του Αγίου Μάρκου. Το μήκος του είναι 3,8 χλμ., ενώ το πλάτος του κυμαίνεται κατά τόπους από 30 έως 90 μέτρα και το βάθος του είναι 5 μέτρα κατά μέσο όρο. Οι πλευρές του Μεγάλου Καναλιού πλαισιώνονται με πάνω από 170 κτήρια, τα περισσότερα από τα οποία χρονολογούνται από τον 13ο μέχρι τον 18ο αιώνα και είναι δείγματα του πλούτου και της τέχνης που δημιούργησε η Βενετική Δημοκρατία. Οι ευγενείς οικογένειες της Βενετίας ξόδευαν τεράστια ποσά προκειμένου να επιδείξουν τον πλούτο τους με τα ανάλογα μέγαρα. Μεταξύ των αρχοντικών αυτών συγκαταλέγονται τα Παλάτσι Μπαρμπάρο, Κα Ρετσόνικο, Κα ντ' όρο, Παλάτσο Ντάριο, Κα Φόσκαρι, Παλάτσο Μπαρμπάριγκο και το Παλάτσο Βενιέρ ντεϊ Λεόνι που στεγάζει τη Συλλογή Πέγκυ Γκούγκενχαϊμ. Ο σημαντικότερος ναός στη διαδρομή του καναλιού είναι πιθανόν η βασιλική της Σάντα Μαρία ντε λα Σαλούτε. Επειδή το μεγαλύτερο μέρος της κυκλοφορίας γίνεται κατά μήκος του καναλιού και όχι από τη μία όχθη του στην άλλη, μέχρι τον 19ο αιώνα υπήρχε μόνο μία γέφυρα πάνω από το κανάλι, η Γέφυρα του Ριάλτο. Σήμερα υπάρχουν τρεις ακόμα γέφυρες: η Πόντε ντελι Σκάλτσι (= «Γέφυρα των ξυπόλητων»), η Γέφυρα της Ακαδημίας και η αμφιλεγόμενη Γέφυρα του Συντάγματος (2008), σχεδιασμένη από τον Σαντιάγο Καλατράβα. Τα περισσότερα από τα μέγαρα δεν διαθέτουν πεζοδρόμιο μπροστά τους. Οπότε, μπορεί κάποιος να περάσει μπροστά από τις προσόψεις τους στο Μεγάλο Κανάλι μόνο πάνω σε κάποιο πλεούμενο.

ΔΙΑΣΗΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Λουτσιάνο Παβαρότι (12 Οκτωβρίου 1935- 6 Σεπτεμβρίου 2007) ήταν Ιταλός τενόρος της όπερας. Έκανε πολυάριθμες ηχογραφήσεις από ολόκληρες όπερες και ατομικές άριες, κερδίζοντας παγκόσμια φήμη για τον τόνο του και τελικά καθιστώντας τον εαυτό του έναν από τους καλύτερους τενόρους του 20ου αιώνα, κερδίζοντας τον τιμητικό τίτλο «βασιλιάς των υψηλών ντο». Ως ένας από τους Τρεις Τενόρους που παρουσίασαν την πρώτη τους συναυλία κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλου ΦΙΦΑ 1990 μπροστά σε ένα παγκόσμιο κοινό, ο Παβαρόττι έγινε διάσημος για τις τηλεοπτικές του συναυλίες. Πούλησε πάνω από 100 εκατομμύρια δίσκους και η πρώτη ηχογράφηση των Τριών Τενόρων έγινε το πρώτο σε πωλήσεις κλασσικό άλμπουμ όλων των εποχών. Ο Παβαρόττι ήταν επίσης γνωστός για το βραβευμένο φιλανθρωπικό του έργο, για να συγκεντρώσει χρήματα για τους πρόσφυγες και για τον Ερυθρό Σταυρό.

Η Μόνικα Άννα Μαρία Μπελούτσι (γεν. 30 Σεπτεμβρίου 1964) είναι Ιταλίδα ηθοποιός και μοντέλο. Η Μπελούτσι ξεκίνησε την καριέρα της ως μοντέλο το 1977, σε ηλικία δεκατριών ετών. Μετά την αποφοίτησή της από το σχολείο, ξεκίνησε σπουδές νομικής στο Πανεπιστήμιο της Περούτζια, τις οποίες όμως εγκατέλειψε το 1988 για χάρη του modeling. Το 1989 ξεκίνησε να δουλεύει ως μοντέλο και στο Παρίσι αλλά και στη Νέα Υόρκη. Αργότερα στη ζωή της πήρε μέρος σε Ιταλικές, Αμερικανικές και Γαλλικές ταινίες, όπως είναι ο Δράκουλας (1992), Μαλένα (2000), Μη Αναστρέψιμος (2002), Μάτριξ (2003) και το Πάθος του Χριστού (2004).

Βαλεντίνο Ρόσι (Valentino Rossi, 16 Φεβρουαρίου 1979) είναι Ιταλός επαγγελματίας οδηγός μοτοσικλέτας αγώνων και εννέα φορές παγκόσμιος πρωταθλητής. Ο Ρόσι θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους οδηγούς μοτοσικλετών αγώνων όλων των εποχών, με εννιά παγκόσμια πρωταθλήματα Γκραν Πρι στο όνομά του – επτά από τα οποία στην πρώτη τάξη. Ο Ρόσι είναι ο μοναδικός οδηγός αγώνων που έχει αγωνιστεί σε 400 ή και περισσότερα γκραν πρι. Οδηγεί σε ολόκληρη την καριέρα του με τον αριθμό 46.